خنده رسوا می نماید پسته ی بی مغز را

چون نداری مایه از لاف سخن خاموش باش

زبان در دهان اي خردمند چيست            كليد در گنج صاحب هنر

 چو در بسته باشد چه داند كسي           كه جوهر فروش است يا پيله ور

اگر چه پيش خردمند خامشي ادب است   به وقت مصلحت آن به كه در سخن كوشي

دو چيز طیره ي عقل است؛ دم فروبستن   به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشي

سخن بسيار داري اندكي كن             يكي را صد مكن صد را يكي كن

كم گوي و گزيده گوي چون در          تا ز اند ك تو جهان شود پر

تا مرد سخن نگفته باشد                    عيب و هنرش نهفته باشد

- من نه آنم كه دو صد مصرع رنگين گويم     من چو فرهاد يكي گويم و شيرين گويم

اگر پای دردامن آری چوکوه                           سرت زاسمان بگذرد درشکوه

زبان درکش ای مردبسیاردان                           که فرداقلم نیست بربی زبان

صدف وارگوهرشناسان راز                            دهان جزبه لوءلوء نکردندباز

فراوان سخن باشدآکنده گوش                        نصیحت نگیردمگردرخموش

چوخواهی که گویی نفس برنفس                      نخواهی شنیدن مگرگفت کس

نبایدسخن گفت ناساخته                                نشاید بریدن نینداخته

تامل کنان درخطا وصواب                                به ازژاژخایان حاضرجواب

کمال است درنفس انسان سخن                     توخودرابه گفتارناقص مکن

کم آوازهرگزنبینی خجل                                 جوی مشک بهترکه یک توده گل

حذرکن زنادان ده مرده گوی                           چودانا یکی گوی وپرورده گوی

صدانداختی تیروهرصدخطاست                       اگرهوشمندی یک انداز وراست

چراگویدآن چیزدرخفیه مرد                             که گرفاش گرددشود روی زرد

مکن پشت دیوارغیبت کسی                          بود کز پسش گوش دارد کسی

درون دلت شهربند ست راز                            نگر،تا نبیند درشهر،باز